BOUblog

Dit wordt helaas een in memoriam, want Gina Pardaens Bernaer, de gedreven maatschappelijk werkster van de Werkgroep Morkhoven, is op 16 november 1998 verongelukt. De strijd om de Zandvoort pedo-porno die door haar werd gevoerd in samenwerking met de Werkgroep Morkhoven, was toen nog laaiende en de doofpot was gloeiend heet. Gina had vijf dagen eerder een aangifte gedaan wegens doodsbedreigingen, toen ze in volle vaart inreed op de pijler van een brug. Was het een ongeluk? Of werd ze geverongelukt? Reed ze te hard, of was er met haar remmen geknoeid? In het Belgische dagblad De Morgen stond op 1 december 1998 over haar dood het volgende bericht:

‘Ik weet ook niet wat die wormen nog van plan zijn’

01-12-98, 00.00u
De laatste chat-woorden van kinderrechten- activiste Gina Pardaens

BRUSSEL. EIGEN BERICHTGEVING

Je bent dood. Het onderzoek naar de omstandigheden van je dood is afgerond en leidde tot de conclusie dat je stierf in een banaal verkeersongeval. Toch loopt er nog steeds een informatief onderzoek naar de klacht wegens doodsbedreigingen die je vijf dagen voor je dood indiende. Dat is de merkwaardige situatie van kinderrechtenactiviste Gina Pardaens. Zij kwam op 16 november om in een verkeersongeval. Vijf dagen eerder stapte ze met haar klacht naar de rijkswacht van Galmaarden. De vrouw, die als medewerkster betrokken was bij het RTBf-programma Faits Divers en ook deelnam aan onderzoeken van de vzw Morkhoven (zie hierboven), knalde met haar wagen tegen een brugpijler en was op slag dood.

Helaas gaat de rest van het artikel schuil achter een betaalsite. In Nederland kwam haar dood zelfs niet in de krant! Meer duidelijkheid verschaft het volgende artikel: De moord op Gina Pardaens – Werkgroep Morkhoven

Gina Pardaens-Bernaer, een sociaal werkster, was in juli 1998 bij de Werkgroep Morkhoven gekomen, in de tijd dat Morkhoven het Zandvoort-netwerk (*) ontdekte. Ze had onderzoek gedaan naar het dossier-Schadwald, zogenoemd naar de jongen die 11 jaar daarvoor op 11-jarige leeftijd in Duitsland verdwenen was. Het onderzoek naar die zaak had de Werkgroep Morkhoven op het spoor van de Zandvoort-zaak gebracht. Via de stiefvader van het kind, Rainer Wolf, kwam Gina al gauw op het spoor van de betrokkenheid van de Duitse geheime dienst bij de verdwijning van de kleine Schadwald.

Op datzelfde moment begon ze problemen te krijgen met haar telefoon, fax en internet-verbinding. Ze werd regelmatig gebeld door iemand die na een lange stilte de verbinding weer verbrak. Belgacom was niet in staat de oorzaak van de telefoon-problemen en de anonieme telefoontjes te ontdekken. Het zei dat hun onderzoek had uitgewezen dat er een tweede lijn op haar telefoon aangesloten was, terwijl zij die tweede lijn nooit had aangevraagd, en dat er ‘een draadje los was’.

Het was Gina Pardaens-Bernaer die een kopie had gemaakt van een van de Zandvoort-CD’s en die naar de organisatie CIDE (**) in Zwitserland had gestuurd, die hem op zijn beurt weer aan Interpol deed toekomen. Ze had een ‘snuff-movie’ ontdekt waarin de verkrachting en de moord op een klein meisje te zien waren en waarop ze een vroegere compagnon van Michel Nihoul ontdekt had, de man die wegens de Dutroux-zaak bekend is geworden. Op een dag hielden een paar mannen haar staande terwijl ze op reis was met de trein, waarbij ze haar toevoegden dat ze met haar onderzoek moest ophouden. Vanaf dat moment reisde ze voortaan per auto, maar al snel merkte ze dat ze gevolgd werd. Ze noteerde de nummerplaten van de auto’s die haar volgden, één ervan was een grijze Mercedes waarvan later zou blijken dat hij eigendom was van de ex-chauffeur van de Dolo-bar, het hoofdkwartier van Michel Nihoul in Brussel, waar hij politie-agenten placht te ontmoeten van wie de onderzoeken naar kindermisbruik-netwerken ‘mislukt’ waren.

Ze had met José Desart samengewerkt aan het televisie-programma ‘Faits Divers’ van de RTBF. Ze werden beiden door de Criminele Recherche ondervraagd over het geval Schadwald. De politieagenten waren eerder benieuwd naar haar banden met de Werkgroep Morkhoven, dan dat ze geïnteresseerd leken in de verdwijning van het kind. Het verhoor kwam op haar ‘heel intimiderend over en het leek duidelijk de bedoeling om van haar te weten te komen wie haar bronnen waren’, zo verklaarde ze tegenover de krant ‘De Morgen’.

De belagingen via telefoon werden steeds heftiger. Ze ontving doodsbedreigingen van mensen van wie de stemmen door een elektronisch apparaat vervormd klonken. Op een dag, nadat ze op zo’n manier twee keer telefonisch bedreigd was, werd haar zoon door een auto van zijn fiets gereden, waarna de auto doorreed zonder te stoppen. Gina bracht in spoed al haar gegevens in veiligheid in kartonnen dozen van het Rode kruis en deponeerde die dozen in een loods van deze hulpverleningsorganisatie.

Vier maanden nadat Gina Pardaens-Bernaer begonnen was met de Werkgroep Morkhoven samen te werken, belde zij Jan Boeykens op, de voorzitter van die vereniging. Dat was op de avond van 14 november 1998. De telefoonverbinding werd dermate gestoord dat ze moeite hadden elkaar te verstaan, maar hij begreep dat ze weer nieuwe doodsbedreigingen had ontvangen. “Met wat ik heb ontdekt, gaat óf Belgie ontploffen, óf ik word vermoord”, zei ze.

In diezelfde nacht, tegen zonsopgang op 15 november, werd zij in het wrak van haar auto aangetroffen. De auto was onder een brug gecrashed. Er werden geen remsporen aangetroffen op de plek van de crash. Daarom is het aannemelijk dat de remmen van de auto onklaar gemaakt waren. De foto van de verongelukte auto maakt verder commentaar overbodig.

België is nooit ontploft. De moord werd op geen enkele manier door de politie onderzocht. Niet lang daarna werd in het bureau van haar advocaat, Arnould, ingebroken, waarbij een paar dossiers gestolen werden.

Bron: www.droitfondamental.eu (geschreven door Werkgroep Morkhoven)

Nu alles wat door de Werkgroep wordt gezegd, als leugens wordt afgedaan, is het toch zaak om wat verder te kijken dan Marcel, Jan en de prinses, want dat trio is blijkbaar niet te vertrouwen! Wie zich wil verdiepen in de rol van Gina Pardaens, kan terecht op Het Uur van de Waarheid. Over haar rol in de Werkgroep Morkhoven staat daar dit verhaal:

Morkhoven: De rol van Gina Pardaens en Marcel in de zaak Zandvoort in de laatste maanden van haar leven

Uit dit verhaal wil ik één alinea citeren:

Gina stelde ook de vraag waarom die vele doden moesten vallen als de justitie de ganse zaak van kinderverdwijningen en moorden toeschreef aan Marc Dutroux. Het onderzoek werd dan ook steeds gevaarlijker en nam een wending toen Marcel in Amsterdam een babyopvang ontdekte waarin er misbruik gaande was, bij toeval ontdekte hij dat er wat verder gelegen een bordeel actief was dat vernoemd was tijdens zijn onderzoek, toen hij bij Koophandel in Amsterdam het register inkeek schrok hij even. Het bordeel bleek toe te behoren aan een vriendin van Michel Nihoul! Hij maakte de gegevens dan ook over aan de onderzoekscel Dutroux.

Die babyopvang was NIET ’t Hofnarretje. Het ging om de crèche van een ziekenhuis. Zie daarvoor het proces verbaal uit 2001 van de verklaring van Marcel Vervloesem bij onderzoeksrechter Bourlet, die belast was met de zaak Dutroux. Naar deze verklaring werd GEEN onderzoek gedaan, maar het ziekenhuis had intussen bewakingscamera’s laten plaatsen. De activiteit van deze bende verlegde zich toen kennelijk naar ’t Hofnarretje. Het bordeel Roxanne, gevestigd op Admiraal de Ruyterweg 111, speelde volgens mij ook een rol in de zaak ’t Hofnarretje, maar als dat niet klopt, dan hoor ik het graag.

Gina Pardaens is niet de enige dode getuige. Wie zich verzet tegen de wereld van seksueel kindermisbruik, kan van een koude kermis thuiskomen! Die wereld is gevaarlijk, ze gaan desnoods over lijken! Het zijn wrede schoften die kinderen martelen voor hun eigen genot en dat van hun goed betalende klanten. Uit de verhalen van Morkhoven blijkt dat ze daarbij van hogerhand worden beschermd.

Het spoor van de kinderverkrachters -Dutroux en de dode getuigen duurt een half uur.

47 Reacties op “Gina Pardaens en de Werkgroep Morkhoven”